Για πολύ χαρούμενα παιδιά

Στην φωτογραφία απεικονίζεται δημιούργημα της ομάδας γονέων"Τι κάνει ευτυχισμένο ένα παιδί" στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο Χίου.

Για πολύ χαρούμενα παιδιά!

Οι σημερινοί γονείς έχουν πραγματικά να σκεφτούν πάρα πολλά… «Είμαι καλός γονιός;» «Σε τι δραστηριότητα να εντάξω το παιδί μου;» «Πότε να ξεκινήσει μαθήματα ξένης γλώσσας;» «Πώς θα επιβάλλω κανόνες και όρια;», «Τελικά είναι ευτυχισμένο το παιδί μου;». Φυσικά το κυνήγι της ευτυχίας δεν θα πρέπει να γίνει αυτοσκοπός και μοναδική έγνοια -άλλωστε είναι μάλλον κάτι ουτοπικό, αφού σίγουρα και οι όχι τόσο ευχάριστες στιγμές μας διδάσκουν εξίσου πολλά. Σίγουρα όμως οι γονείς θέλουν να ξέρουν ότι κάνουν το καλύτερο για την ευτυχία των παιδιών τους. Παρακάτω παρουσιάζονται κάποιες ιδέες για το πώς θα τα βοηθήσετε να είναι χαρούμενα.

Ικανοποίηση βασικών αναγκών

Ίσως να ακούγεται απλό το να λαμβάνει το παιδί σας σταθερά τα γεύματά του. Αν σκεφτείτε λίγο καλύτερα όμως, θα θυμηθείτε πόσες φορές έμεινε χωρίς να φάει κάτι για πολλές ώρες με αποτέλεσμα να χάνει τον έλεγχο του συναισθήματος της πείνας. Ακόμα θα πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά τις συνήθειες του ύπνου. Όταν είναι ξεκούραστα μπορούν να χαρούν τη μέρα τους σε αντίθεση με τα κουρασμένα παιδιά που γκρινιάζουν παραπάνω.

Ας παίξουν χωρίς οδηγίες

Κάποτε τα παιδιά έβρισκαν μόνα τους παιχνίδια. Ένα μεταλλικό κουτί στο οποίο έβαζαν και έβγαζαν πέτρες μπορούσε να τα απασχολήσει για ώρες, φτιάχνοντας το κατάλληλο σενάριο με τη φαντασία τους, ενώ τα μαξιλάρια του καναπέ μπορούσαν να στηθούν σαν ένα τέλειο κάστρο.. Σήμερα τα παιχνίδια είναι φαντασμαγορικά με τόσους ήχους και φωτάκια που δε μένει από το να τα περιεργαστούν για λίγες μέρες (ή ώρες) και έπειτα να χάσουν το ενδιαφέρον τους.

Επιτρέψτε τους να εκφραστούν συναισθηματικά

Τα παιδιά κλαίνε όταν είναι λυπημένα, φωνάζουν όταν είναι θυμωμένα και γελούν όταν είναι χαρούμενα. Έχουν συνήθως πιο άμεσους τρόπους να δείξουν τι νιώθουν, γι’αυτό μπορεί να τα δείτε να ουρλιάζουν στη μέση μια πλατείας ή ενός μαγαζιού προκειμένου να εκτονωθούν συναισθηματικά ή να καταφέρουν κάτι. Αφήστε τα να το κάνουν (με ασφάλεια πάντα) και έπειτα προσφερθείτε για βοήθεια.

Προτρέψτε τα να κάνουν επιλογές

Αν το σκεφτούμε καλά, τα παιδιά μέχρι την ενηλικίωση έχουν ελάχιστες ευκαιρίες επιλογής για θέματα που αφορούν τη ζωή τους. Οι γονείς καθορίζουν το φαγητό, τα ρούχα τους, τι μαθήματα θα ακολουθήσουν..Δώστε τους την επιλογή να αποφασίζουν για απλά καθημερινά πράγματα, ώστε να αισθάνονται ότι έχουν δικαίωμα αλλά και την ευθύνη να αποφασίζουν.

Να αισθάνονται ότι τα ακούτε

Ακόμα και τα πολύ μικρά παιδιά έχουν πολύ καλή διαίσθηση και καταλαβαίνουν πότε ακούμε πραγματικά ό,τι λένε και πότε απλά κουνάμε το κεφάλι μας.. Ακόμα κ αν σας μιλούν για το φοβερό καινούριο παιχνίδι τους, ακούστε τα με προσοχή, γίνετε «κομμάτι» της πραγματικότητάς τους. Έτσι νιώθουν περισσότερο οικεία και αυξάνεται η αυτοπεποίθησή τους. Άλλωστε είναι το πρώτο βήμα για μια όμορφη σχέση εμπιστοσύνης που σίγουρα θα την αναζητήσετε κ εσείς λίγο αργότερα, στην (προ) εφηβεία.

Όταν βιώνουν άνευ όρων αγάπη

Μπορεί να τους φωνάζετε να μη χοροπηδούν πάνω στον καναπέ αλλά εκείνα να συνεχίζουν να το κάνουν. Θέλουν συχνά να δουν τις αντοχές σας, μέχρι που μπορούν να φτάσουν. Βάλτε τα όριά σας, αλλά συγχωρέστε τα! Όταν τα παιδιά ξέρουν ότι οι γονείς τους θα τα αγαπούν και θα τα υποστηρίζουν έτσι κ αλλιώς, είναι πιθανότερο να προβούν αργότερα σε υγιή ρίσκα. Θα είναι σίγουροι και ασφαλείς στις αποφάσεις τους ως ενήλικες και ακόμα με τον τρόπο αυτό μαθαίνουν ότι οι άνθρωποι ναι μεν κάνουν λάθη αλλά είναι και πιθανό να τα διορθώσουν.

Είστε κ εσείς εδώ!

Μοιραστείτε με τα παιδιά σας νέα ευχάριστα και λιγότερο ευχάριστα. Εμπνεύστε τα να προσπαθούν, μιλήστε για τα οφέλη και την ικανοποίηση π.χ. για τη δουλειά σας και όχι μόνο για τα προβλήματα. Δείξετε τα συναισθήματά σας, έχετε κ εσείς!

 Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν το ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από όρια για να νιώθουν ασφαλή και ότι πρέπει να ακούν το όχι από εσάς με σταθερότητα σε κάποια θέματα. Και μην ξεχνάτε: Δεν είστε φίλοι! Εσείς είστε ο ενήλικας και εκείνο το παιδί.

Ενδεικτική βιβλιογραφία: Martin Herbert «Ψυχολογικά προβλήματα της παιδικής ηλικίας».